manovebam

دوست دارم امشب یکم بنویسم.از احساس و افکار و اعمال خودم.با هیچ کس وهیچ چیزی هم کاری ندارم. امشب ی شکست بزرگ خوردم. منظورم از ی شکست بزرگ ی شکست بزرگ واسه ی دختر17سالس.و واسه ی من ب اندازه ی کافی غم انگیز بود.اونقدر ناراحت بودم ک برخلاف همیشه ک دوست دارم حرف بزنم و کلی گله و شکایت کنم این سری تنهایی،سکوت و فکر نکردن ب اون موضوع را ترجیح دادم. وقتی از موج احساسی خارج شدم و منطقی ب موضوع نگاه کردم،اتفاقی ک ازش ب عنوان شکست یاد میکردم ن "اتفاق" بود و ن "شکست".نتیجه ی اعمال این چند هفته ی من بود و کاملن قابل پیش بینی.پس غم و ناراحتی و افسرده شدن مسخره و صد البته بی فایده بود.بنابراین فکر کردم و پیشنهاد مامان رو ک رفتن ب کوه اونم توی این هوای سرد پاییزی بود رو هر  چهار نفر قبول کردیم.ی هوای سرد.ی لیوان چای داغ،ی شیرینی تازه،ی کوه آروم،ی شهر رنگی رنگی،ی سیاهی آرامش بخش،ی خانواده ی فوق العاده،ی خنده های بلند،ی نفس عمیق،ی خدای بزرگ،ی تصمیم مهم،ی آهنگ از خواجه امیری،باعث خوبی حال من شد.خوب واسه ی توصیف الانم خیلی کمه.باعث بزرگ شدن من شد.من امشب فهمیدم اگ میخوام موفق باشم باید قبلش بخوام تلاش کنم manovebam...

صبح امروزشروع شد با ی کلپچ(لقب کله پاچه از زبون عمو بزرگه) صبح طی شد با دوتا اتفاق: 1*استرس و اضطراب از دیر رسیدن 2*تفکر و تعقلی عمییییق و فشار روانی زیاد ظهر گذشت با:ناامیدی و غم و نیاز ب ی مشاور و در نتیجه اونقدر حرف زدن با مامان و بابا کچل کردنشون عصر  شروع شد با ی آش گرم ک همسایه نذری آورده بود ادامه پیدا کرد با شوق و شور دیدن خونه ی جدید و کلی خوشحال شدن از اتاق نو(خدایا خودت میدونی چقدر شاکرتم) شب شروع شد با بلند بلند خوندن ی آهنگ کلی خاطره انگیز از خواجه امیری توی ماشین-> اتوبان و کلی خندیدن. ادامه دار شد با شوک شودن و ی ذوق مرگیه حسابی الان هم در خدمت دخ manovebam...

ب جزئیات مسئله دقت کنید ن مسائل جزئی

پ.ن.در کمال افتخار اعلام میدارم،اینجانب در دوران11ساله ی تحصیل خویش،امروز مورخ سوم آبان ماه هزاروسیصد و نودوپنج،اولین صفر انظباطی خویش را گرفته و از این بابت بسی مسرورم.

پ.ن.آخر.دارم با اعمال شاقه پست میزارم

manovebam...